การฉายแสงเพื่อรักษามะเร็งปอดใช้ในกรณีใด?

การฉายแสงหรือการฉายรังสีในการรักษามะเร็งปอดมีการใช้ในหลายกรณี ขึ้นอยู่กับชนิดและระยะของมะเร็ง รวมถึงสภาพร่างกายของผู้ป่วย ดังนี้:

มะเร็งปอดชนิดไม่ใช่เซลล์เล็ก (NSCLC) – กรณีที่สามารถผ่าตัดได้: การฉายรังสีใช้เพื่อกำจัดเซลล์มะเร็งที่เหลืออยู่หลังการผ่าตัด หรือในกรณีที่มีการกระจายไปยังต่อมน้ำเหลือง เพื่อลดโอกาสการเกิดมะเร็งซ้ำ – กรณีที่ไม่สามารถผ่าตัดได้: การรักษาหลักจะรวมกับการให้ยาเคมีบำบัดและยาภูมิคุ้มกันบำบัด หากมะเร็งอยู่ในระยะเริ่มต้น อาจใช้การฉายรังสีร่วมพิกัด (Stereotactic Body Radiotherapy – SBRT)

มะเร็งปอดชนิดเซลล์เล็ก (SCLC) – กรณีรอยโรคอยู่เฉพาะบริเวณช่องอก: การฉายรังสีจะใช้ร่วมกับการให้ยาเคมีบำบัดเพื่อมุ่งหวังการรักษาให้หายขาด – กรณีมีรอยโรคอยู่นอกบริเวณช่องอก: หากมีการตอบสนองที่ดีต่อการให้ยาเคมีบำบัดและยาภูมิคุ้มกันบำบัด อาจใช้การฉายรังสีสำหรับรอยโรคในช่องอก

เทคนิคการฉายรังสี – การฉายรังสีระยะไกล (External Beam Radiation Therapy): เช่น 3D-CRT, VMAT, และ SBRT – การฉายรังสีระยะใกล้ (Brachytherapy): การใส่แหล่งรังสีเข้าไปในเนื้อเยื่อมะเร็งโดยตรง

การใช้รังสีรักษาในระยะต่างๆ ของมะเร็งปอด – ระยะที่ 1-3 ของ NSCLC: ใช้ร่วมกับการผ่าตัดหรือการให้ยาเคมีบำบัด ขึ้นอยู่กับขนาดและขอบเขตการเติบโตของมะเร็ง – ระยะที่ 4 ของมะเร็งทั้ง NSCLC และ SCLC: การฉายรังสีสามารถช่วยบรรเทาอาการ เช่น ลดการปวดหรืออาการอ่อนแรงที่เกี่ยวข้องกับมะเร็งที่กระจายไปยังกระดูกหรือสมอง

การฉายรังสีจึงเป็นหนึ่งในวิธีการรักษาที่สำคัญและสามารถปรับให้เหมาะสมกับการรักษาของผู้ป่วยในแต่ละกรณีได้.